پراش نور یا لنز دیفرکشن چیست؟ چطور باید از آن پیشگیری کرد
محمدرضا علی‌نیا
آموزش عکاسی پنینگ و تکنیک های مهم آن
محمدرضا علی‌نیا
گوهر دشتی متولد ۱۳۵۹ اهواز، فارغ التحصیل مقطع فوق لیسانس رشته عکاسی از دانشگاه هنر تهران است. وی تا کنون نمایشگاه‌های متعددی در کشورهای مختلف برگزار کرده است و یکی از برجسته‌ترین عکاسان ایرانی است. دشتی در عکس‌هایش عمدتا به مسائل اجتماعی با ارجاع به تاریخ و فرهنگ و به طور خاص از دیدگاه جامعه شناسی و انسان شناسی می پردازد. نقطه‌ی شروع آثار او همواره محیط اطراف و خاطراتش بوده است. او با حساسیت فراوان سعی در کندوکاو رابطه‌اش با جامعه و جهان دارد. فعالیت دشتی به شکلی پیوسته و منسجم از زندگی و ارتباط فرد با جهان، و نیز امر سیاسی با امر خیالی بسط و گسترش یافته است. او نمایشگاه‌های متعددی در نقاط مختلف جهان برگزار کرده و آثارش در موزه‌ها، فستیوال‌ها و بینال‌های مختلف به نمایش درآمده است.
در این ویدئو علاوه بر دیدن پروسه‌ی تولید مجموعه عکس «آتشفشان» در راستای آموزش عکاسی، می‌توان از تجربیات عکاس استفاده کرد و به چشم دید که برای ساخت یک مجموعه عکس استیج چقدر زمان و همکاری نیاز است. آتشفشان در سال 91 در گالری راه ابریشم روی دیوار رفت. در این نمایشگاه ۹ عکس رنگی در اندازه ۸۰×۱۲۰ سانتی‌متر به نمایش گذاشته شد.
مهران مهاجر در بخشی از مقدمه این مجموعه نوشته است: «آتشفشان گوهر دشتی دیدنی است. چون در روزگاری که همه به شکلی و به گونه‌ای انتظار فاجعه را می‌کشند ـ گروهی به آخر زمان می‌اندیشند و گروهی هم در مکان زیستِ خود ویرانی را جستجو می‌کنند و گروهی دیگر هم گویا بی‌رودربایستی در سر سودای خلق فاجعه را دارند ـ دست‌کم در سطح از فاجعه سخن نمی‌گوید…»
گوهر دشتی از تجربیاتش می‌گوید:
همانطور که گفته شد خانوم دشتی در سال 1359 و در شهر اهواز به دنیا آمده است. گوهر دشتی مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته عکاسی از دانشگاه هنر تهران در سال 1384 دریافت کرد و در 17 سال گذشته عکاسی در مقیاس بزرگ با تمرکز ویژه بر مسائل اجتماعی انجام داده است. آثار او به تاریخ و فرهنگ معاصر و همچنین همگرایی دیدگاه‌های مردم‌شناختی و جامعه‌شناختی اشاره دارد. او با به کارگیری زیبایی‌شناسی منحصربه‌فرد و شبه تئاتری، تجربه‌های فکری و فرهنگی متنوعی را به ارمغان می‌آورد تا درک خود را از دنیای اطرافش روشن کند و توضیح دهد.
دشتی در جدیدترین آثار خود، از طریق مشاهدات بسیار سبک و متراکم شاعرانه خود از انسان و حیات گیاهی، خویشاوندی ذاتی بین جهان طبیعی و مهاجرت های انسانی را مورد بررسی قرار داده است. گوهر دشتی که شیفته روایات انسانی-جغرافیایی و پیوند آنها با تجربیات شخصی خود است، بر این باور است که طبیعت چیزی است که او را به معانی چندگانه «خانه» و «جابه‌جایی»، هم به‌عنوان انتزاعات مفهومی و هم به‌عنوان واقعیت‌های انضمامی که ترسیم و ترسیم می‌کنند، پیوند می‌دهد. وجود ما نتیجه مجموعه‌ای از مناظر و پرتره‌های عجیب و غریب است، به همان اندازه که طاق‌دار هستند، پرسش‌هایی را در مورد دامنه وسیع، رنگارنگ و مرزی اجتناب‌ناپذیر از طبیعت – مصون از تقسیم‌بندی‌های فرهنگی و سیاسی – و راه‌هایی که مهاجران به‌طور اجتناب‌ناپذیر جستجو می‌کنند و بازسازی توپوگرافی های آشنا در سرزمینی جدید و ظاهراً خارجی.
آثار گوهر دشتی خانه‌هایی در سراسر جهان در مجموعه‌های دائمی موزه ویکتوریا و آلبرت لندن پیدا کرده است. موزه هنر موری، توکیو؛ موزه هنرهای زیبا، بوستون؛ موزه اسمیتسونیان، واشنگتن دی سی؛ موزه هنر نلسون-اتکینز، کانزاس سیتی؛ گالری ملی هنر، واشنگتن، دی سی؛ موزه عکاسی معاصر (MoCP)، شیکاگو، و بنیاد هنر کادیست، پاریس. او دارای بورسیه های هنری متعددی از جمله MacDowell، Peterborough، NH (2017 و 2021)، جایزه DAAD، برلین (2009-2011) و Visiting Arts (1Mile2 Project)، برادفورد/لندن (2009) شده است.
ویدئو: سیاوش نقش‌بندی
