فتوژورنالیسم (1)

دربارۀ فتوژورنالیسم – قسمت اول

بسیاری از افراد در آغاز با دیدن عکس‌های مطبوعاتی به عکاسی علاقه‌مند می‌شوند، عده‌ای این‌گونه از عکاسی را ساده تلقی کرده و عده‌ای دیگر نیز آن‌ را بسیار دشوار می‌دانند. با توجه به اهمیت این گونه از عکاسی، فتوژورنالیسم یا عکاسی مطبوعاتی موضوع این بخش از بلاگ خواهد بود. همان‌طور که می‌دانیم فتوژورنالیسم ارتباط تنگاتنگی با روزنامه‌نگاری دارد. عکاس مطبوعاتی یا فتوژورنالیست، وظیفۀ تهیۀ گزارش تصویری از وقایع و اخبار برای انتشار در روزنامه‌ها، مجلات و خبرگزاری‌ها را دارد. پیشنیۀ فتوژورنالیسم به حدود نیمۀ قرن نوزدهم میلادی و عکس‌های راجر فنتون (Roger Fenton) از جنگ کریمه در سال 1855 برمی‌گردد، که در مجلات آن زمان به چاپ رسیدند.

نشریات تصویری

تولد و رشد نشریات تصویری تقریباً هم‌زمان با اختراع عکاسی شکل گرفت. نیویورک دیلی گرافیک اولین روزنامه‌ای بود که در 1880 عکسی را بر صفحۀ اولش چاپ کرد. دوربین‌های قطع کوچک نقش بسیار مؤثری را در به‌وجود آمدن فتوژورنالیسم مدرن بر عهده داشتند. سبک بودن و در معرض دید نبودن این دوربین‌ها موجب شد که عکس‌های بی‌شماری از زندگی روزمرۀ مردم تولید شود. مجلات و روزنامه‌هایی مانند برلین ایلاستریتد آلمان و وو فرانسه نیز بازاری را به‌وجود آوردند که گونۀ جدیدی از روایت با عکس ظهور کرد. در آمریکا نیز مجلاتی مانند فورچن و لایف، عکس مقاله‌ها را گسترش دادند. با آمدن تلویزیون منبع دیگری برای اخبار به وجود آمد و در سال 1963 یعنی در زمان ترور جان اف. کندی، رئیس جمهور آمریکا، رسانۀ تلویزیون موفق شد برتری خود را بر دیگر رسانه‌های خبری به نمایش بگذارد. بنابراین لحظات مهم تاریخی عموماً با گزارش‌های تلویزیونی به مخاطبان منتقل می‌شد. در آن شرایط بعضی از روزنامه‌ها مجبور به رقابت با خبرهای تلویزیونی شدند، در این زمینه می‌توان عکس معروف ادی آدامز(Edward Adams) را مثال زد که از لحظۀ اعدام یک ویت کنگ گرفته شده بود و این عکس را نیویورک تایمز در سال 1968 بر صفحۀ اولش چاپ کرد. عکاسان مطبوعاتی به علت تسلط تلویزیون، باید رویکرد جدیدی را اتخاذ می‌کردند. بعضی سبک‌های ذهنی‌تر و زیبایی‌شناختی را انتخاب کردند و بعضی دیگر مانند مارتین پار (در بخش عکاسی مستند معرفی شده است) در تصاویرشان آداب و رسوم طبقۀ متوسط جامعۀ معاصر را به نمایش گذاشتند. در ادامۀ مطلب مهم‌ترین و تأثیرگذارترین عکاسان مطبوعاتی و آثارشان را مرور می‌‌شود و در انتها به مهم‌ترین رویدادهای جهانی این حرفه پرداخته خواهد شد.

راجر فنتون

اولین ارتباط راجر فنتون با عکاسی مربوط به سال 1841 و در پاریس است. بعضی از عکاسان و نقاشان فرانسوی که فنتون در آن سال‌ها با آن‌ها برخورد داشته، تأثیرات بسیاری بر عکاسی او داشته‌اند. او از بنیان‌گذاران اصلی انجمن عکاسی لندن است. همچنین به درخواست ملکه ویکتوریا از خانواده و کاخ سلطنتی عکاسی کرده و بعد از آن نیز عکاس رسمی موزۀ بریتانیا بوده است. در اواخر سال 1854 از سوی وزارت جنگ به او مأموریت داده شد که به کریمه سفر کند و از جنگ و طرف‌های درگیر در آن عکاسی کند. در نتیجۀ این سفر معروف‌ترین عکس‌های فنتون به ثبت رسید. او با یک واگن که در واقع تاریکخانۀ سیارش بود به این سفر رفت و اولین پوشش همه‌جانبۀ جنگ با عکاسی توسط راجر فنتون صورت گرفت. عکس‌های فنتون با استقبال فراوان روبه‌رو شد و علاوه‌بر ارائه در نمایشگاه، در روزنامۀ ایلاستریتد لندن نیز با کلیشۀ چوبی و حکاکی شده، طرح‌هایی بر اساس همین عکس‌ها منتشر شد.

راجر فنتون – 1855

متیو برادی

در سال 1861 یعنی زمانی که جنگ داخلی آمریکا اتفاق افتاد، جامعۀ عکاسی آن‌زمان اخبار را جدی نگرفت. تصور می‌شد که میدان جنگ برای یک هنرمند منظرۀ زیبایی به حساب می‌آید و برای آن‌ها خطر کمی وجود دارد. اما عکاسی به نام متیو برادی (Mathew Brady) با عکس‌هایش خطرات و مشکلات عکاسی جنگ را نشان داد. رابطۀ نزدیک او با رهبران دولتی موجب شد بتواند مجوز لازم برای عکاسی از مناطق جنگی را به‌دست آورد. او عکاسان متبحری را نیز به استخدام خود در آورد و برای عکاسی به خط مقدم مناطق جنگی رفتند. به نظر می‌رسد متیو برادی اولین کسی بود که مستند کردن جنگ داخلی را با استفاده از عکاسی به عهده گرفت.

متیو برادی

اریک سالومون

اریک سالامون (Erich Salomon) را معمولاً پدر عکاسی بی‌هوا می‌نامند، زیرا یکی از اولین افرادی است که امکان ثبت غافلگیرانۀ تصاویر افراد را مطرح کرد. او عکاسی را در سال 1928 و با دوربین ارمانوکس آغاز کرد و مجذوب تجهیزاتی بود که امکان عکس‌برداری داخلی را فراهم می‌ساخت. سالامون با استفاده از سه‌پایه‌های مختلف و تسلط کامل بر روش‌های استفاده از دوربین و زمان‌های نوردهی بسیار طولانی، توانایی خود را برای به‌کارگیری ترفندهای عکاسی به‌کار می‌گرفت. او همیشه آماده بود تا از مردم هنگامی عکاسی کند که سیمای آن‌ها درونشان را فاش کند. معمولاً چند متر دورتر از دوربین و بین وزراء و دیپلمات‌ها، در حالی‌که سیم دکلانشور را در دستانش پنهان کرده بود، می‌ایستاد. مجموعۀ عکس‌های او شامل صدها عکس از کنفرانس‌های متعدد سیاسی بود، که امروزه نیز به علت قدرت حیاتی و خلاقیتشان مورد تحسین هستند.

اریک سالومون – 1935اریک سالومون – 1936اریک سالومون – 1929اریک سالومون – 1932اریک سالومون – 1935