توماس روف در دو بخش ویدئویی از تجربیات خودش در مسیر عکاسی می‌گوید، تجربیاتی که برای آموزش عکاسی لازم و سودمند هستند. او در رابطه با عکاسی چنین می‌گوید:
«من واقعاً تصور می‌کردم عکاسی از واقعیت تصویر برمی‌داره و صادقانه‌ترین مدیوم موجود در جهانه! در واقع این درست نیست. چون دوربین هرآنچه را که در مقابل لنز قرار دارد رو ثبت می‌کنه و این واقعیت می‌تونه از قبل چیده شده باشه.»
در بخش دوم ویدئو، در رابطه با داستان و چرایی استفاده از نگاتیوهای لینیس ترایپ صحبت می‌شود. لینیس ترایپ فرمانده‌ی ارتش بریتانیایی و از اولین عکاسانی بود که از مناظر وساختمان‌های هند و برمه (میانمار) نقشه برداری کرده بود و عکس‌های بسیار زیبایی ثبت کرده بود، روف از نگاتیوهای کاغذی ترایپ برای پروژه‌اش استفاده کرده و خلاقانه به تناسب تجربه‌ی عملی خودش عکس‌ها را تغییر داده است.
توماس روف در شانزده سالگی عکاسی را با ثبت نام در یک کلاس آموزش مقدماتی عکاسی آغاز کرد. بعدها به آکادمی هنر دوسلدورف رفت و در اولین پروژه‌های هنری خود، از ساختمان‌ها و همچنین داخل خانه‌های شهر، عکاسی کرد. پس از اتمام تحصیل، روف از سال 1981 تا 1985 درگیر پروژه‌ی پرتره‌های خود بود. در این مجموعه، روف عکس‌هایی از سوژه‌های بیست و پنج تا سی و پنج ساله گرفت که از حیث ترکیب بندی، شیوه‌ی قرار گرفتن سوژه ها و همچنین نورپردازی، به عکس‌های گذرنامه‌ای شباهت دارند. این عکس‌ها در ابعاد بزرگ به نمایش درآمدند و امکان انتقال احساسات در عکسی ظاهراً تجاری و پیش پا افتاده، توجه زیادی را به پروژه‌ی راف معطوف کرد.
پس از موفقیت چشمگیر این مجموعه، روف مجدداً به عکاسی از آپارتمان‌ها روی آورد. عکس‌هایی که نقاط مشترکی با مجموعه‌ی قبلی وی دارند و مهم‌ترین وجه تمایز آن‌ها جایگزینی سوژه‌ی انسانی با ساختمان است. روف بیش از سی نمایشگاه اختصاصی برگزار کرده است. از جمله در گالری‌های معتبری مانند گالری ملی پرتره در لندن، گالری هنر انتاریو و خانه‌ی هنر مونیخ.
(منبع ویدئوها: «روزن»، کانون عکس دانشگاه سوره مترجم: لیلا خسروی تدوین و تنظیم: سینا بابایی)
