عنوان اصلی: Another way of telling 1995
نویسنده: جان برجر، ژان مور – John Berger, Jean Mohr
مترجم: پریسا دمندان، سهیلا دمندان
ناشر: قو
نوبت چاپ: دوم، 1393
اختراع عکاسی، شیوه‌ی بیانی جدید را در اختیارمان قرار داده است که بیش از همه با حافظه ارتباط تنگاتنگ دارد. اما به راستی، عکس‌ها چرا و چگونه بر ما تاثیر می‌گذارند؟ از آلبوم‌های خانوادگی و کاربرد عکس‌ها در حیطه‌ی خصوصی‌شان چه برداشت می‌کنیم؟ آیا نماها یک رمز حیاتی، نوعی از نیمه-زبان را شکل می‌دهندد؟ آیا می‌توان از نوعی بهره‌جویی سرمایه‌دارانه از عکاسی سخن گفت و اگر چنین است آیا حقیقتاً راه چاره‌ای برای رهایی وجود دارد؟
این‌ها برخی از پرسش‌هایی هستند که کتاب قصد ببرسی آن‌ها را دارد و زمینه‌ساز نظریه‌ی جدیدی درباره عکاسی است که فراتر از نظریات مطرح شده توسط والتر بنیامین، رولان بارت و سوزان سونتاگ می‌باشد. برجر، معمای عکس و ابهام موجود در آن را مورد نظر قرار می‌دهد. او نحوه‌ی عملکرد عکس را، نقل قولی عین به عین و ردپایی از واقعیت می‌داند، درست برخلاف نقاشی که ترجمان آن می‌باشد.
شیوه‌ای که جان برجر و ژان مور برای عملی ساختن نظریه‌ی خود در این کتاب به کار گرفته‌اند، منحصر به فرد است. این اثر، آمیزه‌ای از داستان‌های واقعی، نظریه، پرتره و حتی اعتراف است. داستان اصلی کتاب، درباره‌ی زندگی یک زن روستایی، به عنوان شخصیتی خیالی، بدون بهره‌گیری از کلمات، با استفاده از صد و پنجاه قطعه عکس گفته شده است. این داستان مصور هیچ شباهتی با یک فیلم یا گزارش خبری ندارد بلکه شیوه‌ای دیگر است برای گفتن.
جان برجر، رمان نویس، مستند نویس و منتقد هنر، به عکاسی و جایگاه آن در جهان ما درونمایه‌ای عمیق بخشیده است. ژان مور بیش از بیست سال به عنوان عکاس با سازمان ملل همکاری کرده است.
