عکس هم حضوری است کاذب و هم نشانه ای است از غیب. عکس -به ویژه عکس آدمها، مناظر دور و شهرهای دور دست و گذشته ای دیگر غیبش زده است- مثل آتش هیزم در اتاق خیالات خام را بر می انگیزند. احساس دست نیافتنی بودن عکسها، به طور مستقیم به احساسات عشقی آنهایی دامن می زند که کشش و میل شان به وقت هجران دلدار تشدید می شود. تصویر صورت سیاستمداران بر آرم مخصوص مبارزات انتخاباتی که به یقه رای دهنده الصاق شده، عکس فوری فرزندان راننده تاکسی که به شیشه جلو چسبانده شده است، همه این کاربردهای طلسم گونه عکس نشانه احساسی است که هم ناشی از رقت قلب است و هم به طور ضمنی مفهومی جادویی دارد: تلاشی است به منظور حفظ ارتباط با واقعیتی دیگر یا مطالبه آن.
