عکاسی در ابتدا راهی برای بازنمایی صرف واقعیت در نظر گرفته می شد که کاملا از جهان بینی و دیدگاه عکاس جدا بود. اما، عکاسان، عموما تصاویر خود را به روش های مختلفی دست کاری می کنند، از انتخاب سوژه گرفته تا تغییر تصویر ثبت شده در تاریک‌خانه یا با نرم افزارهای کامپیوتری. دست کاری در عکاسی سوالاتی را در مورد ماهیت حقیقت آشکار کرد. همه اشکال هنری، واقعیت را دست کاری می کنند تا حقایقی را آشکار کنند که برای چشم غیر منتقد مفهوم و پیدا نیست. امروزه عکاسی تا حد زیادی به عنوان یک هنر پست مدرن تلقی می شود و پست مدرنیسم بیان می کند که حقایق لزوما ماندگار و پایدار نیستند، بلکه حقایق با تغییرات فرهنگ ها تغییر می کنند و اصلاح می شوند. اما، دیدگاه مدرنیسم اینگونه بیان می کند که برخی از حقایق ماندگار هستند و این حقایق منعکس کننده شرایط اساسی و جهانی بشریت هستند. این حقایق ماندگار، اغلب در مضامین و کهن الگوهای اسطوره ای بیان می شوند. علم، روزنامه نگاری و هنر از پیوند بین اسطوره و حقیقت، به ویژه در کهن الگوی اسطوره ای فرم استفاده می کنند: یعنی، «زیبایی». عکاسی علمی، خبری، هنری و مستند همگی از کهن الگوی «زیبایی» به عنوان پیوندی با حقیقت استفاده می کنند. اما زیبایی بر اساس باورهای یک فرهنگ است که معنا می یابد و لزوما حقیقت را تعریف نمی کند.
