این دیوارها هیچ چیز آزاردهنده ای ندارند، درون و بیرون را از هم جدا می کنند، عباس کیارستمی اغلب از بیرون آن ها تصویربرداری کرده است: از جلو یکی از آن هاگربه ای با طمأنینه می گذرد، سگ سر در گریبان فروبرده ای جلوی دیوار دیگری نشسته است، کبوترها یا روی قرنیزند یا مانند میوه های بر خاک افتاده، سایه ی شاخ و برگ ها را می جویند. این دیوار خانه ها هستند، بعضی خیلی بلندند، از آجرهای کهنه ی رنگارنگ ساخته یا با گچ رنگی پوشیده شده اند، شمار اندکی از آن ها روزنه های حفاظ دار و تیره دارند. لوله های زنگ زده، ناودان ها، گرافیکی ها، شکاف ها و نوشته ها، همه مانند خود دیوارها، به آدمی که از تصویر غایب است ارجاع می دهند…
