عکاسی ضد نور یا سیلوئت به لطف کنتراست بالای خود راهی عالی برای جلب توجه بیننده است. همچنین به دلیل تطبیق‌پذیری فوق العاده عکس ضد نور عکاسان می‌توانند از آن در همه شاخه های عکاسی، از عکاسی عروسی گرفته تا عکاسی ورزش استفاده کنند. ایده اصلی عکاسی ضد نور استفاده از نور پس زمینه برای ایجاد یک طرح کلی سیاه از سوژه‌های خود است. به این ترتیب تمام جزئیات داخلی را حذف کرده و سوژه‌های خود را به اشکال سیاه تبدیل میکنید. در این مقاله از شوت شات قرار است به تمام جنبه‌های آموزش عکاسی ضد نور بپردازیم، بنابراین تا انتهای مطلب با ما همراه باشید.
عکس ضد نور یا عکاسی سیلوئیت روشی فوق العاده برای انتقال درام، رمز و راز، احساسات و خلق و خو هستند. آنها اغلب به لطف سادگی و همچنین داستانی که بیان می‌کنند برجسته می‌شوند. همه ما عکس ضد نور را دوست داریم زیرا تصویر واضحی از صحنه ارائه نمی‌دهند. در عوض، بخشی از تصویر را به تخیل بیننده واگذار می‌کنند. عکاسی ضد نور ساده است؛ سوژه خود را (شکلی که می‌خواهید سیاه شود) در مقابل منبع نور قرار دهید. سپس دوربین خود را مجبور کنید تا نوردهی خود را بر اساس روشن‌ترین قسمت تصویر شما (یعنی پس زمینه) تنظیم کند. با انجام این کار، سوژه شما کم نوردهی می‌شود و در این حالت باید بسیار تیره و گاهی حتی سیاه شود. در ادامه به مراحل عکاسی ضد نور خواهیم پرداخت اما قبل از آن بیایید ببینیم انواع عکس ضد نور کدامند؟
هنگام عکاسی ضدنور یا سیلوئت، ابتدا تصمیم بگیرید که می‌خواهید روی چه اشکال و زوایایی در عکس تأکید کنید. “آیا سیلوئت لباس آنها جالب است یا چهره آنها؟” به طور کلی، دو نوع سیلوئت وجود دارد، کامل و جزئی.
یک سیلوئت کامل همان چیزی است که اکثر مردم عکاسی ضد نور را با آن می‌شناسند. سوژه کاملاً تاریک است و یک منبع نور روشن در پشت آنها قرار دارد، گویی سوژه در مقابل خورشید قرار دارد. این نوع عکس ضد نور به شکل قابل تشخیص سوژه و یک پس زمینه روشن و خوب متکی است.
یک سیلوئت جزئی یک طرف سوژه را با مقداری نور و طرف دیگر را در تاریکی نشان می‌دهد. یک عکس ضد نور جزئی می‌تواند مقدار معینی از رمز و راز را نشان دهد یا به نظر برسد که یک فرد تا حدی در تاریکی قرار دارد یا از سایه‌ها بیرون می‌آید. در حالی که هر دو سیلوئت کامل و جزئی می‌توانند ادیت بعد از عکاسی بهره ببرند، به طور خاص سایه‌های جزئی به کمک بیشتری برای رسیدن به جلوه مورد نظر نیاز دارند.
قبل از اینکه برای عکاسی ضد نور به دنبال سوژه باشید، مطمئن شوید که دوربینی دارید که به شما امکان می‌دهد نوردهی را تنظیم کنید. به عبارت دیگر، شما باید بتوانید عکس را به دلخواه روشن و تیره کنید. همه دوربین های DSLR و دوربین های بدون آینه مدرن این قابلیت را دارند و بیشتر گوشی‌های هوشمند نیز چنین هستند.
تقریباً هر شی‌ای را می‌توان به صورت سیلوئت درآورد. با این حال، برخی از اشیاء بهتر از دیگری هستند. چیزی را با شکل قوی و قابل تشخیص انتخاب کنید که در فرم دو بعدی خود به اندازه کافی جالب باشد تا توجه بیننده را به خود جلب کند. عکس سیلوئت نمی‌تواند روی رنگ‌ها، بافت‌ها و تن سوژه‌ها حساب کند تا جذاب شود، بنابراین شکل باید متمایز باشد.
اگر دوربین خود را در حالت خودکار قرار دهید، احتمالاً از فلاش استفاده می‌کند و این حالت را خراب می‌کند. اساساً، عکاسی سیلوئت به کمترین نور ممکن در جلوی سوژه شما نیاز دارد. پس مطمئن شوید که فلاش شما خاموش است!
وقتی نوبت به نورپردازی سوژه می‌رسد، باید بسیاری از چیزهایی را که در آموزش عکاسی مقدماتی آموخته‌اید به شکلی متفاوت تر استفاده کنید و کمی به عقب فکر کنید. به جای نورپردازی جلوی سوژه، باید اطمینان حاصل کنید که نور بیشتری از پس زمینه تا پیش زمینه عکس شما می‌تابد. یا به عبارت دیگر، می‌خواهید پشت سوژه خود را به جای جلوی آن روشن کنید. تنظیم عالی این است که سوژه خود را در مقابل غروب یا طلوع خورشید قرار دهید، اما هر نور پس زمینه روشن دیگری نیز این کار را انجام می‌دهد.
این مرحله از عکاسی سئولیت بسیار مهم است، ترکیب بندی خود را انتخاب کنید تا با سوژه خود در مقابل پس زمینه‌ای ساده اما روشن عکس بگیرید. بهترین پس زمینه اغلب یک آسمان روشن و بدون ابر با غروب خورشید است. شما می خواهید درخشان ترین منبع نور را پشت سوژه خود قرار دهید.
اگر بیش از یک شکل یا شی در صحنه وجود دارد که می‌خواهید آنها را در عکس ضد نور خود قرار دهید ، سعی کنید آنها را از هم جدا نگه دارید. بنابراین اگر از یک درخت به اضافه یک نفر یک عکاسی ضد نور میکنید، فرد را در مقابل درخت قرار ندهید و او را به درخت تکیه ندهید، زیرا این کار باعث ادغام دو شکل در یک شکل می‌شود و باعث سردرگمی می‌شود. همچنین، هنگام قاب‌بندی، احتمالاً می‌خواهید به جای اینکه مستقیماً به آنها نگاه کنید، از افراد شبح‌دار به‌عنوان نمایه عکس بگیرید. به این ترتیب بیشتر ویژگی های آنها (بینی، دهان و چشم) مشخص می شود و فرد بیشتر قابل تشخیص می شود.
اکثر دوربین‌های دیجیتال مدرن در نمایش عکس بسیار خوب هستند، بنابراین همه چیز خوب و روشن است. مشکل این است که اکثر دوربین‌ها کمی بیش از حد هوشمند هستند. به خصوص در عکاسی ضد نور آنها به جای اینکه سوژه اصلی شما را کم نور کنند، آن را روشن می‌کنند و این باعث می‌شود تا عکس ضد نور خراب شود. پس چیکار میکنید؟ شما دوربین خود را فریب می‌دهید. ببینید، حالت خودکار به طور کلی سطوح نوردهی را زمانی که دکمه شاتر را تا نیمه فشار می‌دهید (در همان زمانی که دوربین فوکوس می‌کند) تعیین می‌کند. بنابراین دوربین خود را به سمت روشن‌ترین قسمت صحنه خود بگیرید، سپس دکمه شاتر را تا نیمه فشار دهید (و رها نکنید!). سپس دوربین را به سمت سوژه بگیرید و ترکیب‌بندی مناسب را انتخاب کنید و در نهایت، دکمه شاتر را تا پایان راه فشار دهید.
در اکثر دوربین‌های دیجیتال، این موضوع باعث ایجاد یک عکس ضد نور می‌شود. با مجبور کردن دوربین خود به نوردهی برای روشن‌ترین قسمت صحنه، باعث می‌شوید که سوژه اصلی را به صورت یک سایه تاریک نمایش دهد. توجه داشته باشید که برخی از دوربین‌ها حالت نورسنجی نقطه‌ای نیز دارند که به تکنیک فوق کمک می‌کند. نورسنجی نقطه‌ای نورسنج را در قسمت مرکزی کادر شما قرار می‌دهد، بنابراین می‌توانید دقیقاً قسمت دقیق پس‌زمینه روشنی را که می‌خواهید برای تنظیم نوردهی استفاده کنید، به دوربین خود بدهید.
اگر تکنیک حالت خودکار کار نمی‌کند و اگر دوربین شما دارای کنترل‌هایی است که اجازه نوردهی دستی را می‌دهد، باید دیگر حالت های دوربین خود را امتحان کنید، بهترین حالت، مد دستی یا منوال خواهد بود. یک راه ساده برای استفاده از حالت دستی، شروع به کار در حالت خودکار است. دوربین خود را به سمت روشن‌ترین نقطه آسمان بگیرید، به سرعت شاتر و دیافراگم که دوربین شما پیشنهاد می‌کند نگاه کنید، سپس به حالت دستی بروید و آن تنظیمات را ست کنید. بعد، یک عکس آزمایشی بگیرید و آن را روی صفحه دوربین خود مرور کنید. اگر سوژه شما خیلی روشن است (یعنی باید آن را تاریک تر کنید)، سرعت شاتر را افزایش دهید و ببینید چه اتفاقی می‌افتد و اگر سوژه شما خیلی تاریک است، سرعت شاتر را کاهش دهید تا عکس روشن شود. در نهایت، شما با یک عکس سیلوئت به خوبی در معرض دید قرار خواهید گرفت!
در بیشتر موارد، شما می‌خواهید سوژه شما واضح و متمرکز باشد. متأسفانه، این می‌تواند فرآیند مرحله 6 را تا حدودی دشوار کند. می‌بینید، فشار دادن شاتر تا نیمه پایین برای تنظیم نورسنجی به درستی به این معنی است که به جای سوژه، روی یک نقطه در پس زمینه فوکوس خواهید کرد. اگر از حالت دستی استفاده کرده‌اید، همیشه می‌توانید روی پس‌زمینه فوکوس کنید، تنظیمات نوردهی خود را دریافت کنید، آنها را ست کنید، سپس دوباره روی سوژه‌تان فوکوس کنید. اما اگر استراتژی حالت خودکار را ترجیح می دهید، دو گزینه دارید.
ابتدا، اگر دوربین شما فوکوس دستی دارد، می‌توانید فوکوس صحیح را امتحان کنید. سپس، پس زمینه را اندازه بگیرید (و دکمه شاتر را تا نیمه فشار دهید). ترکیب خود را قاب کنید، سپس شاتر را فشار دهید. دوم، می‌توانید دیافراگم را تنظیم کنید تا عمق میدان خود را به حداکثر برسانید (یعنی مقدار تصویری که در فوکوس است). برای این کار، باید یک دیافراگم کوچک (به عنوان مثال، یک عدد f بزرگ، مانند f/11 یا f/16) برای افزایش عمق میدان تنظیم کنید. اگر عدد f به اندازه کافی بزرگ باشد و سوژه شما خیلی به دوربین نزدیک نباشد، هم سوژه شارپ و هم پس‌زمینه واضح خواهید داشت، حتی اگر دوربین شما روی ناحیه پشت سوژه شما فوکوس کرده باشد.
منبع: format.com
