سرشناسه: کیارنگ علایی
ناشر: آهنگ قلم
نوبت چاپ: 1394
عکس‌هایی که از انسان گرفته می شوند، بر یک موجودیت واضح دلالت دارند. عکس اما اگر از کسی باشد که محبوب‌مان باشد، مساله پیچیده تر می‌شود. این پیچیدگی ورای سندیت ساده عکس است و از اضافه شدن بُعدی جدید به عکس حاصل می‌گردد: زمان. در این‌حالت، زمان بر موجودیت غلبه می‌کند و آن را دستخوش تغییر می‌کند. سوال مهم این خواهد بود که عکس در چه زمانی گرفته شده است؟ از آن زمان تاکنون چند سال گذشته است؟ الان، آن افراد در چه سنی و در چه شرایطی هستند؟
عکاسی از طریق دوربین های موبایل تکرار تاریخ است؛ بازگشتی شکوهمند به سال ۱۹۰۰ و عرضه دوربین های یک دلاری برونی کداک که خیلی ها را شیفته عکاسی کرد. رجعتی دوباره به خصیصه های بصری عکس های دوربین پین هول و میل ساکنین امروز زمین به استفاده از همه آن چیزهایی که در ابتدای تاریخ عکاسی ضعفی آشکار در ثبت عکس محسوب می شد و اکنون به فیلترهایی محبوب در نرم افزارهای موبایلی بدل شده است. آیا انسان به این وسیله می خواهد نسبت خود را به گذشته یادآور شود؟ یا در پی معنادار کردنِ بی واسطه زیستنِ بیهوده امروز است که سرعت رشد تکنولوژی در آن از ادراک ذهنی بشر فراتر رفته است.
