نمایشگاه آثار واکر اونز در مرکز ژرژ پمپیدوی پاریس
واکر اونز می‌گوید: «یکی از تفاوت‌های میان کار نقاش و عکاس این است که عکاس، باید نسبت به نقش عنصر تصادف در کارش آگاه باشد و از آن استفاده کند. در حالی که نقاش به جز مواردی استثنائی از تصادف استفاده نمی‌کند. عکاس نه تنها از آن اتفاق استفاده می‌کند، بلکه باید قدر آن را هم بداند و این را هم بداند که این یک خوش‌شانسی ارزشمند است که چیزی بر نگاتیو نقش بسته که او از وجودش آگاه نبوده.»
واکر اونز عکاس آمریکایی بود که به خاطر عکس‌هایی که از دورة رکود اقتصادی ایالات متحده آمریکا در دهة 1930گرفته، مشهور است. بیشتر این عکس‌ها بر روی فیلم قطع 10*8 اینچ و با دوربین بزرگ عکاسی شده است. او می‌گفت که هدفش به عنوان عکاس، ساختن عکس‌هایی ادیبانه، مقتدرانه و برتر می‌باشد.
اونز اوایل می‌خواست نویسنده شود. او شیفته‌ی سمبلیسم فرانسوی نویسندگانی چون شارل بودلر، گوستاو فلوبر و آرتور رمبو بود. اما به مرور وارد حرفه‌ی عکاسی شد. بعد از سفری یک ساله به پاریس به نیویورک بازگشت و با دو نفر آشنا شد که در این تصمیم‌گیری مؤثر بودند؛ برنیس ابوت عکاس آمریکایی و لینکلن کیریستاین. این دو او را دعوت کردند تا وارد دنیای عکاسی بشود.
اونز اولین پروژة جدی عکاسی‌اش را به دنبال یک سفارش فرهنگی از ساختمان‌های دوران ویکتوریایی شهر بوستون با دوربین قطع بزرگ انجام داد و در سال 1399 بنا به سفارش ناشری، عکس‌هایی از کشور کوبا که در آن‌جا شورش‌هایی بر علیه دیکتاتور جراردو ماچادو در جریان بود، تهیه کرد که در کتابی با عنوان جنایت کوبا به چاپ رسید. از اتفاق‌های دورة اقامت او در کوبا آشنایی با ارنست همینگوی بود.
در سال 1934 اونز ابتدا دو ماه در ترکیب با یک گروه به صورت تمام وقت برای «اداره کل اسکان دهی» در ویرجینیای غربی و پنسیلوانیا کار کرد. سپس عکاسی را برای همان اداره و به دنبال آن برای «اداره حفاظت از مزارع» موسوم به FSA در ایالت جنوبی زیر نظر روی استایکر انجام داد.
اونز شیفته خواندن و نوشتن بود و در سال 1945 نویسندة مجله تایم شد. کمی بعد، سردبیر مجلة فورچون گردید که تا سال 1965 در آن‌جا بود. در آن سال استاد عکاسی «مدرسه هنر دانشگاه ییل» هم شد. در سال 1971 موزه هنر مدرن نیویورک نمایشگاهی از آثار وی تحت عنوان «سادة واکر اونز» برپا داشت.
او که با بالا رفتن سن، دیگر توان استفاده از ابزارهای سنگین عکاسی را نداشت در دو سالِ پیش از مرگش به دوربین پولاروید روی آورد و تعدادی عکس رنگی (با همان موضوعات و مایه‌های همیشگی‌اش) به یادگار گذاشت.
اونز در سال 1975 در منزل خودش در کناتیکت از دنیا رفت.
